Afgelopen week ben ik tot voor mij verrassende inzichten gekomen. 

En die wil ik met je delen. 

Ik probeer dagelijks (lukt niet altijd) mijn oefeningen te doen en na zo’n sessie zelfsabotage oplossen in mijzelf.

Had ik plotseling de gedachte, dat ik in tegenstelling tot hetgeen ik van overtuigd was, absoluut mijn “lot” niet had geaccepteerd. 

Je weet ik ben mijn zoon kwijtgeraakt toen hij begin 20 was. En ik ben zojuist ook mijn vrouw kwijtgeraakt. Dat valt me rauw op mijn dak.

Uiteraard ben ik naar de psycholoog gegaan om dit te verwerken. Alleen kreeg ik behoorlijke, zoals je weet, lichamelijke klachten. Die werden erger.

Niemand kon dit oplossen. 

Als ik er nu bij stil sta, heb ik uren gepraat met specialisten over het grote verlies. Ook met mensen in mijn omgeving. Alleen ik werd lichamelijk steeds slechter.

Elke dag stond ik op met pijn. Een lijf die niet meer wilt, leek het wel. De paniek sloeg toe.

IK WIL NOG NIET DOOD

In mijn hoofd heb ik nog zoveel plannen en ideeën die ik wil uitvoeren. Ik wil nog genieten en ik ga niet opgeven. Iedere dag prent ik die gedachtes in dat hoofd van mij.

Uiteindelijk na een surftocht op internet kwam ik jou tegen. En ik dacht, zou zei mij wel kunnen helpen dan? Nou, me deugd..

Het alleen zijn is/was voor mij de ergste consequentie en ik dacht nogmaals dat ik dat wel had geaccepteerd, nuchter als ik dacht te zijn.

Vervolgens heb ik bedacht om middels de bij jou geleerde technieken hier iets aan proberen te doen. Ik behandelde mijzelf op “het niet te accepteren” en vervolgens kwam er vrijwel direct reactie.

Ik voelde rust en bemerkte dat ik mijn leven lang bezig ben geweest met rationeel oplossen van emotionele problemen.

Dat besef heeft me inmiddels zoveel rust gebracht, dat het vinden van een nieuwe vrouw geen doel op zich meer is; het komt zoals het komt. Ik heb me dus ook alweer uitgeschreven bij het datingbureau.

Eerst ga ik verder met het loslaten van al die gedachtegangen. Werken aan mijn uitstraling die veel positiever mag zijn. Laat die Wet van de Aantrekkingskracht inderdaad maar eens de ruimte krijgen die het nodig heeft.

Dat betekent nog meer uit het hoofd. Wat echt een gewoonte is geworden in al die jaren. Maar…. het wordt al minder. Ik ben net zo streng als jij aan het worden 🙂

Dank je wel Linda