Ik zat in de duisternis
Een verhaal uit de praktijk
Ik zat in de duisternis.
Geen idee waar ik was. Het was donker, dat wist ik wel. En het stonk buiten. Vreselijk.
Er was geen hond. Ook geen mens. Geen huis te bekennen.
Tja. Dat geeft niet. Het maakte ook niet uit waar ik was. Ik wilde er weg. Nu.
Toevallig zat ik in een auto. En ik gaf gas. Rustig reed ik vooruit. Bocht links, bocht rechts. Het pad leidde me ergens heen.
Waarheen?
Ik had werkelijk geen flauw idee.
Opeens begint er een lampje te branden in het dashboard. Chips! Stoppen met rijden. Motor uit. En razendsnel opgezwolgen worden door de duisternis.
En nu? Nou natuurlijk de zaklamp aan op de telefoon. Praktisch denken dus. Uitzoeken wat symbool op dashboard betekent. En een keuze maken.
Blijf ik hier stilstaan in de zwarte duisternis? Of rij ik verder?
Hmmm goede vraag. Eens zien. Het symbool gaf aan dat er iets mis is. Alleen is het symbool geel. Geen rood. Rood betekent stop. Dat was het niet. Hup, auto weer aan en gaan.
Rustig en gestaag meter voor meter verder. Plots steekt er een ree voorbij. Het staat even stil en kijkt me aan. Vervolgens loopt het op diens gemak het bos in.
Een glimlach vormt zich in mijn gezicht.
In de verte zie ik licht. Veel licht.. en binnen enkele minuten ben ik weer in de bewoonde wereld. Er komt een bord in beeld. En die wijst mij de weg… Let’s go!
Linda Krohne
En te kiezen om het op te lossen
